Ik ben dol op Hollywoodfilms. Tenminste, op de eerste helft. Als het verhaal wordt opgezet, de personages geïntroduceerd, de geschiedenis geschetst; dan ben ik geboeid. Wie is wie? Wat zijn hun karakters, hun eigenaardigheden? Waarom zijn ze geworden wie ze zijn? Hoe verhouden ze zich tot elkaar?
Maar ergens halverwege, als duidelijk is wie de held is, wie de slechterik en wie het meisje, haak ik mentaal vaak af. Meestal zit ik de film nog wel uit, na nog een schaaltje chips te hebben gehaald.
Dit blog gaat niet over mij, al zal ik af en toe vertellen over mijn eigen bestaan. Het gaat over iedereen die aan de tweede helft van zijn of haar leven gaat beginnen of is begonnen. Ik schrijf het voor iedereen die, net als ik, vermoedt dat het in die tweede helft moet gebeuren.
Wat dan? Geef het maar een naam: het heeft iets te maken met tot wasdom komen, volwassen worden, met bloeien en oogsten. Het heeft iets te maken met weten wat je te geven hebt in plaats van wat je wil hebben. Of met het soort rijkdom waarvan je aan het einde van je leven kunt zeggen dat je een rijk leven hebt gehad.
‘Eerst is er de val, dan het opstaan van de val. Beide zijn van God’. Dat schreef Lady Julian of Norwich, een Engelse mystica uit de veertiende eeuw. En mocht je op slot springen van het woord god, dan zegt deze metafoor van Carl Jung hetzelfde: ‘Waar je struikelt en valt, daar ligt goud’.
Als Lady Julian en Jung gelijk hebben – en dat hebben ze, vrees ik – dan is het de bedoeling dat we tegen onze grenzen opbotsen. Dat we struikelen, op ons bek gaan. Allemaal, ieder van ons.
Als ze gelijk hebben, dan betekent het dat het leven aanstuurt op je val. Hoe dan ook, vroeg of laat, al doe je nog zo je best om te blijven klimmen, of tenminste maar overeind te blijven – en god weet dat we dat doen – je gaat onderuit.