Ondraaglijk kwetsbaar

‘Kut’, zegt de vriendin. ‘Nou kom ik zeker in je blog’. Ze kreeg gelijk. Het heeft te maken met iets dat zo belangrijk is, dat we het steeds weer vergeten.

Millingerwaard, winterochtend.

We hadden er al een paar keer over gesproken. De vriendin, een ondernemer van tegen de 50, had een mooie aanbieding gehad voor een zakelijke samenwerking. Ze had al uitgezocht dat het goed te doen was en betaalbaar en verstandig. Maar ze had moeite de knoop door te hakken. Er kwam ‘ja’ noch ‘nee’, alleen steeds meer overwegingen.

In de loop van de weken werd ze steeds zenuwachtiger. Ze snapte het niet goed. Waarom was de keuze zo moeilijk? Ze had toch alles goed uitgerekend? Ze was toch goed in gesprek met haar man en haar collega’s? Ze had toch ook rekening gehouden met hun belangen en wensen? Wat was er met haar aan de hand? Waarom sliep ze zo slecht? Waarom was ze zo onzeker? Wat was hier in haar aan het werk?

Op een avond hadden we elkaar aan de lijn. De volgende dag moest zij haar collega’s vertellen wat ze zou doen. Eigenlijk stond alles klaar om contracten te tekenen, maar ze voelde zich verlamd. Ze kon niet kiezen en wist niet waarom. Het was een innerlijke strijd zonder beweging. ‘Ik voel me ellendig’, zei ze. ‘Dat zegt toch iets?’

Maar ik kon haar niet raden.

De volgende dag ging ze met lood in de schoenen naar haar bedrijf. Ze zou tegen haar collega’s zeggen: ‘Het spijt me, ik kan dit niet dragen, dus ik kan jullie dit niet aandoen’.

Maar er gebeurde iets anders. ‘We zagen je tobben’, zeiden haar collega’s, ‘en we hebben het erover gehad. We gaan dit sowieso doen, want we hebben er allemaal zin in. Doe maar met ons mee.’

Mijn vriendin zag het komische van de situatie in en barstte uit in een bevrijdend lachen.

Een paar weken later spreken we elkaar opnieuw. ‘Ik heb niet veel tijd’, zegt ze, ‘want ik ga vanavond een familieopstelling doen. Ik moet uitzoeken waarom ik zo kwetsbaar werd, want ik wil niet meer zo onderuitgaan.’

‘Dus je wilt sterk worden’, vraag ik.
‘Sterker dan ik was’, zegt ze.

Ik raak verontwaardigd, met een vuur dat me verbaast. ‘Wat ben je toch een trut’, zeg ik. ‘Zie je niet dat het daar niet over gaat? Al dat gedoe ging erover dat je voor iedereen liep te zorgen, maar vergat dat je man en collega’s ook voor jou kunnen zorgen! Je moet niet sterker worden, maar juist zien wanneer je zwak bent – en je dan laten dragen!’

En terwijl ik het zeg, zie ik dat ik in de spiegel praat. Ik vergeet ook telkens om steun te vragen als ik wankel. Vreemd, want zelf voel ik mij vereerd en dankbaar als iemand vertrouwen in mij stelt, zoals deze vriendin haar hart bij me lucht.

Ik vertel haar dit en bedank haar. ‘Dit vergeet ik zelf ook steeds’, besluit ik mijn preekje: ‘dat het de bedoeling is dat ik los kom van het idiote idee dat ik een autonoom individu ben.’

‘Kut’, zegt zij. ‘Nou kom ik zeker in je blog’.

2 gedachtes over “Ondraaglijk kwetsbaar”

  1. Oef! Prachtig en zo waar. Het drama van sterke mensen. Naast dat ikzelf ook meer dan eens vergeet dat ik het niet alleen hoef te doen, kom ik ze ook vaak tegen in mijn praktijk. Soms zeg ik: “Ik zou je eigenlijk onderuit moeten schoppen, zodat je eindelijk eens toestaat dat een ander je omhoog helpt.” Je hoeft niet sterker te worden, maar weer beseffen dat hulp ontvangen het grootste kado is dat je kunt geven. Gelukkig komen er nog heel vaak momenten waarin we dat kunnen oefenen.

  2. Niet iedereen heeft een man, vrouw of familie die.je steunt.
    In deze maatschappij is na 2 jaar crisis het alleen moeten dragen sterker dan ooit geworden. 2 afschuwelijke jaren van diepe eenzaamheid. En een toekomst waarin niets meer zeker is.

Laat een antwoord achter aan joan Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *